Vandaag las ik over een oud vrouwtje dat is aangereden door een vrachtwagen in Putten. De vrouw is ter plekke overleden aan haar verwondingen. Ik krijg altijd kippenvel als ik zulke berichten lees. Ook al ken ik de overleden persoon helemaal niet. Het gevoel dat ik er bij kreeg deed me denken aan 24 februari van dit jaar.
Samen met mijn familie was ik op bezoek bij mijn oom, hij was die dag jarig. Hij woont buitenaf in Vorden en vanaf zijn woonkamer kan je naar de grote weg richting Zutphen kijken. We zaten nog aan de koffie toen mijn opa opmerkte dat er wat aan de hand was op de grote weg. Ik keek om en zag inderdaad een auto van de politie staan. Het leek wel alsof hij het verkeer omleidde.
Op 112 Achterhoek was nog niks bekend over een ongeval, of iets dergelijks, op de Zutphenseweg in Vorden. Maar toch wisten we dat er wat aan de hand was. Want, het verkeer werd inderdaad omgeleid. We maakten grappen over dat CSI en NCIS moesten uitrukken. Ik zei dat ik het helemaal niet erg vond als Tony Dinozzo zou komen, dan ging ik er wel even heen. Toen kwam mijn oma met de opmerking: “Jongens, pas op met wat jullie allemaal verkondigen. Het kan maar zo zijn dat we het slachtoffer kennen.”
Toen de borrel op tafel kwam, zagen we vanuit de woonkamer van de boerderij een traumahelikopter rond vliegen boven de grote weg. “Het is wel ernstig,” zeiden we tegen elkaar. Verder besteedden we die avond geen aandacht meer aan het vermoedelijke ongeval en we borrelden rustig verder onder het genot van een kaasje en een worstje.
De volgende dag was ik toevallig vrij van school. Ik was rustig bezig met het maken van portfolio’s, toen mijn tante belde. Of ik mijn moeder even aan haar wilde geven. Het ongeluk zat haar totaal niet lekker en ze is rond gaan bellen in de buurt van de Zutphenseweg. Ze vertelde aan mijn moeder dat ze eerst even moest gaan zitten voordat ze vertelde wat ze te weten was gekomen. Ik zat aan de keukentafel en hoorde mijn moeder, die in de kamer plaats had genomen op een van de stoelen, snikkend aan de telefoon: ‘nee, dit meen je niet?’. Ik wist meteen dat het mis was.
Ze legde de telefoon neer en ik sprintte naar haar toe. Haar zachte snikken gingen over in luid gehuil. “Gea”, was het enige woord wat ze uit kon brengen. Een van haar beste vriendinnen was betrokken bij het ongeluk en is ter plekke overleden aan haar verwondingen. Als ik dit opschrijf, komt het gevoel van toen weer helemaal naar boven. De onmacht, het verdriet en het ongeloof.
Op 24 februari stierf een van mijn moeder haar beste vriendinnen. Door een noodlottig ongeval. Onbeschrijflijk, ongelooflijk en onterecht. Ze was een prachtig mens.
Blue eyed view 