Wat 9/11 voor Amerika was, is dertien november 2015 voor Frankrijk en de rest van Europa. ,,Weet jij nog waar je was op 13 november 2015?”, zal een vraag zijn die wellicht nog meer dan eens zal vallen in de Europese samenleving.
Ik was thuis. Ik lag om half elf in bed, nog wat op Twitter te kijken. Natuurlijk had ik al gehoord dat er ‘iets aan de hand was in Parijs’. Maar toen ik Twitter checkte, wist ik dat het helemaal mis was. Ik kon niet gaan slapen. De journalist in mij stond op. Ik moest weten wat er precies gaande was in de stad der liefde.
Ik liep de trap af naar de woonkamer waar mijn vader intussen al met verbijstering naar de televisie zat te kijken. Ik keek met hem mee en voelde de angst van de Parijsenaren. Ik voelde de onmacht, de afschuw en het verdriet. De stad der liefde veranderde in de stad der terreur.
Normaal gesproken heb ik altijd mijn woordje klaar. Maar op dat moment was ik stil en kon ik alleen maar met grote ogen naar de tv kijken. Verbijsterd, aangeslagen en bomvol vragen. Waarom Parijs? Waarom deze onschuldige mensen? Wanneer is Nederland aan de beurt? Hoe vaak zal dit nog gaan gebeuren in Europa in de aankomende maanden? In wat voor wrede wereld leef ik?
Vandaag was ik weer stil. Om twaalf uur. Eén minuut lang. Om nog eens te beseffen wat er allemaal gebeurd is in Parijs afgelopen vrijdag. Die minuut duurde veel te kort. Veel te kort om mijn gedachten over de aanslagen op een rijtje te zetten. Veel te kort om na te denken over alle doden die er zijn gevallen. Maar, vooral duurde die minuut veel te kort om te kunnen overdenken hoe de wereld van tegenwoordig in elkaar zit.
Blue eyed view 